Supermaraton Gór Stołowych – zmagania mimo wytrenowania

biegamwgorach
5 lipca 2014

Supermaraton Gór Stołowych, super bo wydłużył się w tym roku do 50 km, a urósł do 2200 m, to mój najlepszy do tej pory maraton górski.

Najlepszy, bo:

nie miałam problemów żołądkowych
nie odwodniło mnie, mimo upału
byłam dobrze przygotowania
w efekcie odcięło mnie dopiero na 40 km, a nie na 30 jak wcześniej bywało 😉

Maratony górskie w zeszłym roku to były raczej starty testowe z powodu wielomiesięcznej kontuzji wiosną i latem. W tym roku było inaczej, wreszcie bez większych kontuzji. Jedyne zakłócenie przygotowań to rozcięcie kolana podczas maratonu na Gran Canarii (pisałam o tym tutaj) i miesięczna przerwa, potem szybki powrót do mocnych treningów i nabawienie się tzw. gęsiej stopki, która męczyła mnie prawie miesiąc, co zmusiło mnie do ograniczenia treningów. Ale ogólnie mówiąc, od lipca 2013 roku regularnie trenuję, co dla mnie jest wielkim sukcesem. Udało mi się też w ramach przygotowań zaliczyć kilka półmaratonów i innych biegów górskich.

Efekt treningów poczułam, biegłam mocno do 40 km i ku mojemu zdziwieniu na ok 40 km dogoniłam Błażeja. Niestety okazało się, że 9 żeli to jednak za mało, a na izotonik z bufetów nie mogłam liczyć, bo był rozcieńczony. Na ok 35 km zjadłam ostatni żel i na 40 km mnie odcięło. Oczywiście biegłam dalej, ale to już była raczej walka o przetrwanie, dobiegłam jakoś do ostatniego punktu odżywczego na 43 km, a tam tylko ten lipny izotonik. Na Błędnych Skałach już kręciło mi się w głowie i szczerze mówiąc, to bałam się, że się przewrócę, a tu trzeba było biec!

Przed Karłowem wyżebrałam od turystów Powerade’a, zawsze to coś. W Karłowie niósł mnie tłum kibiców, tam dogoniłam innego biegacza, co dodało mi otuchy, zawsze to raźniej pokonać ponad 600 schodów w górę. Biegliśmy, a raczej wchodziliśmy żwawo po dwa stopnie, dodając sobie nawzajem otuchy. Cały czas kontrolowałam, czy nie dogania mnie następna zawodniczka, przecież sporo czasu straciłam na ostatnich kilometrach. Ale kolega zapewniał mnie, że nawet jeśli mnie dogania, to na tych schodach już mnie nie przegoni. W sumie racja, ale i tak parłam do przodu na maksa, na jakiego było mnie w tym momencie stać 🙂 Jak się okazało na mecie, straciłam do Błażeja na tych 10 km aż 10 minut, chociaż miałam wrażenie, że to będzie raczej 30.

Cieszę się, że to mój pierwszy maraton bez problemów z żołądkiem, już wiem, że za poprzednie odpowiedzialny był Powergym Energy Plus. Wiele osób się na to skarżyło, mnie po prostu zatykało, bolał żołądek i nie byłam w stanie zjeść już żadnego żela. Dzięki poradom Błażeja po raz pierwszy tak dużo piłam w trackie startu, na bufecie w Pasterce wlałam w siebie chyba dwa litry. Otoczona wianuszkiem kibiców, którzy robili mi zdjęcia, piłam i piłam. Czy to aż tak dziwnie wyglądało? 🙂 Oczywiście odbiło się to koniecznością dwóch postojów w krzakach, a garmin pokazał nieubłaganie, że czas biegu był krótszy o 4 minuty niż czas całkowity. Zatem postoje na bufetach i krzaki kosztowały mnie aż 4 minuty!

Ten bieg nie byłby też taki wspaniały gdyby nie Tata, który nam kibicował, robił zdjęcia w różnych punktach i podał żele w Pasterce. Wielkie Dzięki! Tato, spisałeś się na medal!

A teraz trochę fotek 🙂

Nocleg już tradycyjnie przy schronisku w Pasterce w namiocie, który trzeba było najpierw rozbić 🙂