Granią Tatr – wracam silniejsza!

Decyzja podjęta. Jeśli nic niespodziewanego się nie wydarzy, biegnę! O tym starcie myślałam już rok temu i w celu zebrania wymaganych punktów pobiegłam moje pierwsze ultra – Bieg 7 Dolin.

A jednak w maju tego roku start w Biegu ultra Granią Tatr zwisnął na włosku i wisiał tak jeszcze do ubiegłego weekendu. Jesienią i zimą przetrenowałam się, zapasy żelaza w organizmie spadły do prawie minimalnego poziomu. Anemia – to „wyrok śmierci” dla biegacza. Nieudane starty wczesną wiosną, mimo mocnych treningów. Słabość i 4 miejsce w maratonie Transgrancanaria w marcu (choć niecałą minutę zabrakło do 3, to nic nie zmienia). Ten sam scenariusz powtórzył się w Mistrzostwach Polski w Szczawnicy w kwietniu. To był już efekt bardzo niskiego poziomu hemoglobiny. Jak to się dzieje? Niedobór hemoglobiny, która transportuje tlen do wszystkich komórek ciała, sprawia, że komórki mięśniowe „duszą się” podczas wysiłku i nie są zdolne do ciężkiej pracy. Towarzyszą temu bóle i zawroty głowy i ogólna słabość. Osłabienie wynika też z niskiego poziomu białych krwinek, zmniejsza się odporność organizmu. U mnie to było ciągnące się przez 3 miesiące zapalenie zatok…

Pamiętam, gdy na podbiegu podczas maratonu na Gran Canarii biegłam przez jakiś czas z Piotrkiem Hercogiem (który startował na 125 km) i Piotrek zapytał zdziwiony: „Czemu tak dyszysz?”. „Mam zły dzień, albo się przetrenowałam…” – to była moja odpowiedź i jak się okazało, właściwa diagnoza. Tylko ten zły dzień ciągnął się i ciągnął miesiącami. Mimo odpoczynku po maratonie, forma nie wracała, gorzej, było coraz słabiej. Można się załamać, prawda?

Byłam bliska depresji, jak żyć bez biegania, co robić? Gnębiłam się i zadawałam sobie te pytania codziennie przez 3 miesiące. Odpowiedź: nabrać dystansu, zastanowić się nad sobą, nad własnym życiem, przewartościować pewne rzeczy…

W tym miejscu chciałam ogromnie podziękować Justynie Żyszkowskiej za wszelką pomoc w tym okresie. To dzięki Tobie po wielu wizytach u lekarzy i różnych badaniach, wreszcie zbadałam krew! Dziękuję też Witkowi z Chaty Biegacza. Uwierzcie, że pomoc przy koszeniu trawy, czy wyjściu z psem bywa czasami bezcenna! 🙂

I tu przechodzimy do plusów. Jestem silniejsza psychicznie, poznałam prawdziwych przyjaciół. Zaczęłam poznawać Tatry. Gdy wyniki krwi się poprawiły, a ja poczułam się lepiej i miałam siłę ruszyć się dalej niż z Forrestem na pobliską łąkę, albo na kolejną wizytę u lekarza, zaczęłam łazić po Tatrach, coraz więcej i coraz wyżej. Poznałam smak trudniejszych przejść i samotnej wspinaczki. Zadebiutowałam też jako przewodniczka. Poznałam całą masę nowych szlaków i pięknych, mało uczęszczanych miejsc. W dwa miesiące przechodziłam 650 km, w tym 37.000 m w pionie. To był piękny czas! 🙂 I co ważne, wyniki morfologii krwi mam wzorcowe, chyba nigdy jeszcze takich nie miałam!

A jak mają się te perypetie zdrowotne do mojej formy i biegania? Nie wiem… To się okaże w najbliższą sobotę. Zaczęłam biegać w połowie lipca, tuż przed naszym obozem. Mam za sobą 3 szybkie treningi na stadionie i jeden bieg ciągły w terenie i o dziwo, biega mi się szybko i dobrze!

Nie oczekuję od siebie cudów podczas startu w Grani Tatr, to byłoby nie fair wobec siebie, nikt zresztą nie oczekuje, nie pamięta, nie wymienia wśród faworytek. I bardzo dobrze!!! To będzie piękny powrót do startów! Na luzie, z głodem biegania i z uśmiechem na twarzy!

Do zobaczenia na starcie i na tatrzańskich szlakach! 🙂

Maraton na Gran Canarii

Trening w Tatrach – Krzyżne

Bieganie „pod domem” czyli Butorowy Wierch

Gran Canaria

Zdjęcia (2, 3 i 4): Błażej Łyjak.

Więcej na temat zawodów znajdziecie w tym wpisie.