Zdjęcie: Jacek Frąckowiak

Dlaczego wybrałam akurat te i czy spełniły moje oczekiwania?

Są ultralekkie

Te kijki ważą naprawdę niewiele. 115 gramów przy długości 110 cm i tym samym są to jedne z najlżejszych kijków na rynku. Lżejsze tej samej marki to tylko karbonowe Trail Blaze Skyrunner, ale różnica wynosi tylko kilkanaście gramów. Świadczy to tylko o tym, że Trail Blaze są naprawdę bardzo lekkie. Są nie tylko najlżejsze z dostępnych na rynków kijków aluminiowych, ale też lżejsze od większości kijków z włókna węglowego (karbonowych).

Bardzo wytrzymałe

To są kije z wysokiej klasy stopu aluminium 7075, które jest bardzo wytrzymałe. Używałam ich do tej pory tylko w trudnym technicznym terenie, w żadnych Beskidach – na tatrzańskich szlakach i w Alpach, skalistych górach Val Masino. Nie pękły mimo wielu trafień w skałę czy zahaczenia się między głazami.

kije trekkingowe Mountain King Trail Blaze

Składają się na 4 części

Jest to bardzo duża zaleta, ponieważ po złożeniu mają długość ok. 30 cm, mogę je więc szybko schować do przedniej kieszonki (tej na flaski) w kamizelce. A ponieważ są cienkie (11 mm), to po złożeniu wygodnie trzyma się je w dłoni. Jeśli robię szybki trening bez plecaka, ta opcja naprawdę się przydaje. Na technicznych i szybkich zbiegach nie wyobrażam sobie zbiegania z rozłożonymi kijami, ponieważ nie jestem wtedy w stanie balansować rękami. Gdy je złożę i trzymam w ręku tak jak coś niewielkiego, nie mam już tego problemu.

Rozkłada się je bardzo intuicyjnie, tak jak sondę lawinową. Połączone są cienkim sznurkiem i po złożeniu segmentów trzeba przełożyć pętelkę w rączce. Może nie wychodzi mi to jeszcze najsprawniej, zwłaszcza gdy się spieszę, ale od czego jest trening!

Bez rozkładania można je tradycyjnie mocować z tyłu plecaka biegowego czy kamizelki, robi się to bez zdejmowania plecaka (z tyłu na dole plecaka musi znajdować się mała pętelka na czubki kijków, a na górze większa).

Trening w Alpach, Val Masino

Mają bardzo wygodny uchwyt

Rączka w tych kijkach po prostu mnie zachwyciła, ponieważ wcześniej miałam do czynienia tylko z twardymi rączkami kijków narciarskich czy ski-tourowych. Uchwyt zrobiony jest z lekkiego, przewiewnego materiału, bardzo wygodnie się go trzyma i dłoń się nie poci, a nawet gdy się spoci, to materiał wchłania pot i bardzo szybko schnie. Uchwyt ma bardzo wygodny, szeroki pasek na rękę. Ten pasek nie tylko uniemożliwia wypadnięcie kijka z ręki, ale można na nim oprzeć dłoń na stromych podejściach i podchodzić bez konieczności trzymania uchwytu, tak żeby dłoń odpoczywała. To jedno z moich fajniejszych odkryć w tych kijkach.

Nadają się na zimę

W Tatrach śnieg leży długo, dużo biegam w zimowych warunkach. Dlatego bardzo spodobało mi się, że kijki mają zestaw talerzyków. Dzięki temu mogę ich używać również podczas moich tatrzańskich całodniowych, zimowych wyrypek. Zimą będą zdecydowanie podstawą mojego ekwipunku.

Można wymienić jeden segment

Jeśli uszkodzimy czy złamiemy kijek, możemy wymienić tylko ten jeden uszkodzony segment. Najdroższy element podlegający wymianie kosztuje ok. 60 zł. Jest to więc bardzo fajna opcja. Poza tym kije objęte są dwuletnią gwarancją (ale gwarancja nie obejmuje uszkodzeń mechanicznych).

Są ładne i solidne

Nie byłabym gadżeciarą (i kobietą), gdybym nie zwracała uwagi na wygląd i kolor. Te kijki naprawdę bardzo ładnie i solidnie wyglądają i są dostępne w wielu kolorach.

Dodatkowo kijki Mountain King sprzedawane są z lekkim siateczkowym woreczkiem. Zabieram go, gdy wybieram się na dłuższe wycieczki z plecakiem, żeby kijki nie obijały się w plecaku i nie latały.

Do zabezpieczenia końcówek mamy w zestawie gumowe osłonki – przydatne do transportu, np. w samolocie, gdzie wszelkie ostre przedmioty należy zabezpieczać. Każdy kijek ma też malutki rzep do spięcia kijka po złożeniu.

Trening z kijkami w Tatrach

Jak mi się ich używa? Jakieś wady?

Po tym, co już napisałam, mogę tylko przytaknąć, że rewelacyjnie. Chciałam napisać coś krytycznego, żeby nie wyglądało to tak cukierkowo, ale jest mi ciężko. Wadą może być dla kogoś to, że kijki Trail Blaze nie mają regulacji długości. Ale dla mnie to funkcja, która tylko przeszkadza. Jeśli mamy kijki tylko dla siebie, to po co je regulować? (O dobieraniu długości kijków i technice używania napiszę odrębny tekst). Kolejną wadą jest to, że linka, która łączy poszczególne segmenty lubi się skręcać i utrudniać rozłożenie. To w zasadzie najpoważniejsza wada. Może gdy w końcu z nimi wystartuję, będę miała jeszcze inne spostrzeżenia, trochę z innego punktu widzenia. Na razie są to dla mnie najlepsze kijki do biegania.

A jak na poważnie zacznę startować z kijami, to skuszę się na karbonowe Trail Blaze Skyrunner.

O tym, jak trenować i biegać z kijami pisałam tutaj.

Foto. Łukasz Ziółkowski. Kije Mountain King Trail Blaze

Moje wrażenia po pierwszych treningach z kijami są bardzo pozytywne. Zaczęłam trenować z kijami, żeby wzmocnić ramiona i klatkę piersiową. Czy będę w nich startować? Tego jeszcze nie wiem. To będzie mieć sens dopiero wtedy, gdy wzmocnię górne partie ciała.

Kiedy?

Na razie wychodzę z kijami w luźniejsze, regeneracyjne dni, żeby odciążyć trochę nogi, np. po mocniejszych jednostkach treningowych lub po zawodach. Wchodzę z kijami szybko np. na Giewont i używam ich dopiero, gdy robi się bardziej stromo i przechodzę do marszu.

Na razie nie biegam z kijami – to wyższy poziom wtajemniczenia – muszą wtedy pracować mocno i nogi i ramiona.

Jak?

Żeby trening z kijami miał sens, nie mogą one służyć do podpierania się. Dzięki kijkom mamy odciążyć nogi, a przenieść ciężar ciała na ramiona i klatkę piersiową. Trzeba więc mocno odpychać się ramionami! Ważne jest też utrzymanie wyprostowanej sylwetki, aby nie tamować dopływu tlenu do płuc.

Zauważyłam, że przy podchodzeniu z użyciem kijków intensywność jest prawie taka sama, jak podczas podbiegania czy podchodzenia bez kijów. Dlaczego? Nogi są lekko odciążone, ale intensywnie pracują mięśnie ramion. Ponieważ są one u mnie niewytrenowane, męczę się nawet bardziej.

Na bardzo stromych skalistych podejściach (jak np. końcowe podejście na Giewont) kijki lepiej schować i pomagać sobie już tradycyjnie rękami. Gdy takie trudniejsze fragmenty są krótkie, puszczam po prostu kijki luzem (wiszą tylko na nadgarstkach).

Moje wnioski

Bieganie czy podchodzenie z kijami to dla mnie zupełnie nowe doświadczenie i całkowicie inny trening. Jest wiele aspektów, nad którymi trzeba pracować, jak technika, wzmacnianie mięśni, ogarnianie wyjmowania, składania i szybkiego chowania kijków.

Na pewno będę dalej trenować z kijami, ale na dzień dzisiejszy myślę, że kije niekoniecznie mogą pomóc mi na zawodach, zwłaszcza na tych krótszych i szybszych, do dystansu maratonu. Jeśli nie masz wytrenowanych ramion, zmęczysz się tak samo, albo nawet bardziej. Nogi wprawdzie trochę odpoczną, ale mnóstwo energii pochłonie praca niewytrenowanych mięśni. Na pewno trzeba więcej w ten sposób trenować, wtedy silne ramiona faktycznie udźwigną część pracy podczas startów.

Docelowo myślę o kijach podczas biegów ultra, choć zastanawiam się, czy ma to sens podczas takich zawodów jak Trofeo Kima czy Glen Coe Skyline, gdzie teren jest tak trudny i skalisty, że prędzej będę używać dłoni do łapania skał niż kijków. Na pewno na łatwiejszych technicznie biegach mogą być bardzo pomocne.

Jakie macie doświadczenia? Trenujecie z kijami, startujecie?