Stresowałam się przed startem, wydawało mi się, że podchodzę do tego biegu na luzie, ale jednak miałam obawy, jak mi pójdzie, w końcu dawno w tak długim biegu nie brałam udziału. Zakładałam, że jeśli pobiegnę w 3:50 – 4:00 godziny, to będzie to super wynik, jak na moje przygotowania (pisałam o nich tutaj), a wyszło nawet lepiej.

Do Karbu jak w bajce

Pierwsze dwa kilometry wszyscy ruszyli bardzo mocno, ale nie dziwię się, nikt nie chciał stać w kolejce na Nosalu. Dziewczyny też ruszyły mocno, ja starałam się biec spokojnie, ale już przed wbiegiem na Nosal minęłam Natalię Tomasiak, potem Emilię Romanowicz, a na początku zbiegu Martynę Kantor. Chciałam na Nosalu wyprzedzić, jak najwięcej osób, wiedziałam, co się będzie działo na trudnym technicznym zbiegu – widać to na zdjęciach. Pozostałe dziewczyny były poza moim zasięgiem, tak mi się przynajmniej wydawało.

Bardzo dobrze mi się podbiegało, aż za dobrze, ale starałam się cały czas mieć zapas. Podbieg do Murowańca, Czarny Staw Gąsienicowy i Karb – do tego momentu biegło mi się znakomicie. Za plecami ciągle widziałam Martynę Kantor, ale nie przejmowałam się tym, wiedziałam, że ucieknę na zbiegu.

I właśnie na Karbie poczułam, że coś jest nie tak. Już wcześniej czułam, że drętwieje mi prawa stopa, myślałam jednak, że to z braku rozgrzania, że to zaraz przejdzie. Ale na Karbie zaczęły mnie łapać dziwne skurcze po wewnętrznej części stopy, promieniujące ku górze. Naprawdę się wtedy przeraziłam – nigdy nie miałam żadnych skurczy, już miałam wizję, że to koniec biegu. Nie mogłam normalnie zbiegać, prawa stopa była jak sparaliżowana. I nagle trach, poleciałam na tyłek na zbiegu, nic się nie stało, ale zbiegałam już ostrożniej, i zaraz druga gleba, tym razem na kolana. Uświadomiłam sobie, że to przez tą prawą stopę, w której nie ma czucia. Dotarło do mnie, że uciska mnie prawy but w górnej części stopy.

Postanowiłam jednak zbiec jakoś do Hali Gąsienicowej, starając się rozluźniać stopę i dopiero na początku podbiegu na Liliowe zatrzymałam się, żeby rozsznurować i ponownie zawiązać but. Byłam spokojniejsza i dalej uciekałam Martynie, już jej nie widziałam, a na Liliowym znajomi krzyczeli, że mam niewielką przewagę do Dominiki Stelmach (ok 3 min.). Super! – pomyślałam, ale na płaskim odcinku na grani znowu poczułam stopę i postanowiłam zatrzymać się na Kasprowym i jeszcze bardziej poluzować buta.

Walka od Kasprowego

Na Kasprowym czekał na mnie Rafał Malinowski z żelami i flaskiem, który pomógł mi też z butem, podczas gdy pakowałam żele za stanik i piłam. (Rafał, wielkie dzięki za pomoc!). I chyba właśnie na Kasprowym skończył się mój dobry bieg, a zaczęła się walka ze zmęczeniem. Na zbiegu bardzo się męczyłam, nie wiem, czy bałam się kolejnych gleb, czy ta prawa stopa od ucisku przez ponad 2 godziny pracowała nie tak, jak trzeba. Jakoś jednak pokonałam te kilka kilometrów zbiegu, ale na dole miałam już nogi jak z waty.

Byłam jednak pewna, że mam sporą przewagę nad Martyną i trochę poluzowałam. A tu jeszcze długi podbieg do Kalatówek i potem sporo podbiegów na Ścieżce nad Reglami. Biegłam już resztkami sił, a gdy zaczął się wreszcie trudy, techniczny zbieg Doliną Białego, odetchnęłam, cieszyłam się  ogromnie, że mam 4 miejsce, jak się okazało, przedwcześnie!

Mocne ostatnie 2 kilometry

U wylotu Doliny Białego usłyszałam za sobą tuptanie, obejrzałam się – Martyna! Niemożliwe – pomyślałam – jeśli mnie tutaj dogoniła, to znaczy, że ma więcej siły niż ja. W lesie udało mi się jeszcze jej uciekać, ale gdy wbiegłyśmy na płaski jak stół asfalt, Martyna po prostu wystrzeliła jak rakieta i minęła mnie bez żadnego problemu! To było straszne! Pierwszy raz ktoś mnie tak rozłożył na łopatki na końcówce biegu, byłam bezradna, nie byłam w stanie już przyspieszyć i jej dogonić, mimo, że biegłam już z całych sił – ostatnie dwa kilometry w tempie ok 4:00.

Biegnąc tę końcówkę i patrząc jak Martyna mi ucieka, pocieszałam się, że strata 4 miejsca nie jest jeszcze najgorsza, to nie była walka o podium. Mimo wszystko dzięki Martynie udało się podkręcić czas do 3:48. A z tego wyniku jestem bardzo, bardzo zadowolona!

Sprzęt, jedzenie i picie

Biegłam w butach adidas adizero XT boost – bardzo dobre buty na skały, trzeba tylko umieć je sznurować

Zjadłam 7 żeli Squeezy – 3 żele i 4 drink żele

Wypiłam ok 2 litry płynów – trochę wody, coli i pół litra wody z miodem i elektrolitami

To był dobry pomysł, żeby nie brać kijków, większość podbiegów udało się podbiegać, a na stromych podejściach kije przeszkadzają. Przydałyby się natomiast na końcówce – podbiegu do Kalatówek i Ścieżce nad Reglami.

Wnioski

Nie spodziewałam się takiego wyniku, a mogło być jeszcze – o parę minut – lepiej, gdyby nie przygody z butami. Jednak na biegach górskich zawsze może się coś zdarzyć i nie ma co gdybać. Ten bieg uświadomił mi, że treningi idą w dobrym kierunku. Najbardziej jestem zadowolona z podbiegów, nie miałam też żadnych bóli w pośladkach ani łydkach po biegu (co zawsze było moim problemem). Tym razem dostały w kość najbardziej czwórki i… ramiona! Zdychanie w drugiej połowie biegu to skutek małego kilometrażu, a to akurat najłatwiej jest mi poprawić. Ten bieg to była udana rozgrzewka!

Zdjęcia: Mika Qzniak, Andrzej Tomczyk, Krzysztof Borgiel, Magdalena Bogdan, Anna Karpiel-Semberecka

Na trasie biegu Marduły – Nosal

Garść porad nie tylko dla tych, którzy jutro biegną Bieg im. Fr. Marduły, ale dla wszystkich, którzy biegają po Tatrach!

1. Warunki atmosferyczne

2. Jak zbiegać, żeby przeżyć?

Zbieg z Nosala

3. Jak ulżyć sobie na długich i stromych podbiegach – technika i sprzęt

• Więcej na temat techniki zbiegów i podbiegów w trudnym terenie w moim tekście w Magazynie Góry nr 2/2016

Na trasie biegu Marduły – Karb

Na trasie biegu Marduły – Przełęcz między Kopami

5. Jak zmieścić się limitach?

Dlatego dobrą strategią jest oszczędzenie jak najwięcej sił w pierwszym etapie, żeby nogi na zbiegu miały jeszcze siłę zbiegać, a potem pokonać ostatnie podejście. Ostatni odcinek asfaltowy też będzie dawał w kość, ale tutaj już większość z Was będą niosły emocje i endorfiny, że to już wymarzony koniec

• Tekst został opublikowany w Numerze Tatrzańskim Ultra Trail Runner Magazyn (6/2016)

Jeśli nie jesteś zadowolony z przygotowań do swojego ważnego startu, to przeczytaj, jak trenowałam, może humor Ci się poprawi.

Tak mało przed żadnymi ważniejszymi zawodami jeszcze nie biegałam:

marzec – 25 km chyba marszobiegu o ile pamiętam

kwiecień – 160 km człapania

maj – 267 km człapania i biegania

W maju udało mi się zrobić kilka jakościowych treningów:

• dwa crossy po 6 km na progu mleczanowym
• start treningowy 15 km
• trzy mocniejsze wybiegania w Tatrach (dwa po 18 km +1000 m i raz 14 km +600 m)
• jeden trening progowy na stadionie 3 + 2 + 1 + 1 km

Do tego jeszcze – na dwa tygodnie przed zawodami pojechałam w skałki na 6 dni, wspinania było mało, więcej nauki i stania w skałach cały dzień, ale zabawa super! Będzie kontynuacja.

Rower – miało być więcej, ale ciągle padało, a jak nie padało, to chciałam coś pobiegać, więc tylko jedna wycieczka 67 km.

Czy z tego pobiegnę Bieg Marduły i jak? A może nie powinnam biec, bo nie jestem jeszcze odpowiednio przygotowana? Zaleta jest taka, że biegając tak mało, raczej ciężko o jakąkolwiek kontuzję i takowe na razie się mnie nie imają.

Mam nadzieję, że Tatry w sobotę będą dla mnie łaskawe, warunki atmosferyczne będą trudne (wtedy biega mi się najlepiej) – sakramencki upał albo burza (zapowiada się raczej na to drugie), a po Mardule szybko się otrząsnę i zacznę biegać przez duże B!

Do zobaczenia na starcie i powodzenia!