Komentarze do: Jurek. Moje wspomnienie o Jurku Krzemińskim

Autor: biegamwgorach

biegamwgorach — Tue, 10 Oct 2017 16:32:50 +0000

W odpowiedzi do Adam. Dziękuję za ten wpis.

Autor: Adam

Adam — Tue, 10 Oct 2017 13:06:54 +0000

Jurek był przez długie lata moim pracownikiem i przyjacielem. Wiem jak bardzo cieszył się z wyjazdu na stałe w 'swoje góry’, o których wiedział wszystko i które kochał tak bardzo. Kilka miesięcy później, w środku pogodnego dnia, spadła na mnie wiadomość o jego zaginięciu. Nie mogłem się ogarnąć. W głowie mi się nie mieściło że coś takiego mogło Go spotkać. Właśnie Jego. Potem, był czas oczekiwania, i tląca się nadzieja, choć ci, którzy byli kiedykolwiek w górach w deszczu i zimnie wiedzą jak nikła to mogła być nadzieja.
Potem zginął Ueli Steck. Od razu wróciły wspomnienia zimowych dni, które spędzaliśmy wspólnie z Jurkiem przed kompem oglądając dokumenty o Eigerze czy Himalajach. O Wandzie Rutkiewicz, Jurku Kukuczce czy George’u Mallorym. O ludziach balansujących na krawędzi w imię niezrozumiałej dla innych pasji bycia częścią Gór.
W tym roku planowałem pojechać na kilka dni w Tatry, ale zwyczajnie nie mogłem. Teraz, gdy jest tam tablica poświęcona pamięci Jurka, będę miał więcej determinacji.
Pozdrawiam wszystkich, którzy znali tego skromnego, uczciwego człoweka.

Autor: BJ

BJ — Sun, 09 Jul 2017 12:39:25 +0000

Jakieś 3 tygodnie temu byłem w Tatrach i patrząc z okolic Grzybowca na Świstówkę przypomniała mi się ta historia z października. Szczerze mówiąc nie potrafię zrozumieć jak to możliwe, że ktoś z doświadczeniem, znający szlaki tak tam pobłądził. Niestety góry mają to do siebie, że często zabierają fajnych ludzi z pasją, a nam nie pozostaje nic innego tylko o nich pamiętać.

Autor: biegamwgorach

biegamwgorach — Fri, 07 Jul 2017 09:40:13 +0000

W odpowiedzi do Danuta. Dziękuję bardzo za te słowa!

Autor: Danuta

Danuta — Tue, 04 Jul 2017 12:11:23 +0000

Już kiedyś pisałam. W ogóle Pana Jurka nie znałam. Zobaczyłam go jak biegnie raz i drugi. Rzeczywiście biegł i patrzył daleko przed siebie jakby nie widząc nieregularnie ułożonych kamieni, dla innych mało sprawnych jak ja – wymagających uważnego wybierania każdego kroku. I może bym o nim zapomniała, gdyby nie wieść w TV za kilka dni, że zaginął. Potem znalazłam ten blog. Nie mam już mało lat i nie jestem w stanie być jak Wy biegacze. Nawet nie lubię biegać. Jednak Wy jesteście niesłychanie inspirujący i fajni. Widać jaka przyjaźń Was łączyła. Oby było więcej takich ludzi. Pan Jerzy ma piękne tablicę, ale przede wszystkim jest w pamięci bardzo dobrych ludzi. Niech spoczywa w pokoju! Pani Olgo – wszystko po co jest. Smutek jest niepotrzebny. Miała Pani szczęście znać dobrego człowieka, który dla Pani zrobiłby dużo. Jest wartością w Pani życiu. Wszystko przeminie, także siły do biegania, a On zawsze pozostanie w sercu.

Autor: Mateusz

Mateusz — Sat, 24 Jun 2017 11:29:57 +0000

Szkoda chłopaka….., gdyby miał 70 lat i umarł w ten sposób robiąc to co kochał to byłaby piękna śmierć, a tak to żal….

Autor: Magda

Magda — Sat, 24 Jun 2017 08:49:17 +0000

Piękny tekst.